Ligt dit aan mij? Ben ik de enige die niet erg uit de voeten kan met hokjes binnen organisaties? En dan bedoel ik het hokjes denken in functies. Functiebeschrijvingen. Functiehuizen. Functiewaardering. En dan het liefst eenheidsworst. Met ‘7 resultaatgebieden’ en ’12 competenties’ waar iedereen die die functie uitoefent aan moet voldoen. Medewerkers passen helemaal niet in dat op papier beschreven hokje. En er zijn altijd stukjes van andere hokjes die juist wél goed passen bij die medewerker. Maar ja, in dat hokje zat hij nou net niet. Enige optie lijkt te zijn: formeel overstappen naar het andere hokje. Maar dan mist hij weer de dingen uit dat ene hokje waar hij juist blij mee was.
Waarom kijken we niet veel vaker naar wat mensen boeit? Waar ze energie van krijgen? Waar zijn kerntalenten liggen? En zorgen we dat we de puzzel (lees: al het werk dat ons te doen staat) samen oplossen?
Overigens zit echt niet alleen ‘het systeem’ deze manier van denken in de weg. In de praktijk merk ik dat juist medewerkers zelf moeite hebben met deze zienswijze. ‘Want dat is toch niet eerlijk?’ Termen als ‘gelijke monniken, gelijke kappen’ hoor ik dan regelmatig. Als ik daarop doorvraag blijkt er doorgaans angst of jaloezie achter te zitten. Anderen krijgen kansen die zij ook graag willen. Gesprekken hierover leveren vaak heel veel inzicht én energie op. Ik probeer mensen in mijn teams altijd te stimuleren hun ideeën en wensen bespreekbaar te maken. En natuurlijk, ik ben realistisch genoeg om te weten dat niet al het werk precies goed verdeeld kan worden. Maar mijn ervaring is ook dat we gezamenlijk héél ver komen. En daar is iedereen blij mee!
Wat de link is met hoogbegaafdheid? Ik denk dat hoogbegaafden per definitie niet in de eenheidsworsthokjes passen. Als organisaties in staat zijn om mensen ruimte te geven in denken en doen, dan komt iedereen – en vooral die hoogbegaafde medewerker – veel beter tot zijn recht. De hokjesgeest moet uit de fles!
